Blended Dynamische Interpersoonlijke Therapie (DIT)
Samenvatting
Heel wat mensen die kampen met psychische problemen, zoeken geen hulp of stellen het zoeken van hulp al te lang uit. Behandelingen via het internet kunnen helpen om deze treatment gap op te vullen, maar zijn uiteraard niet geschikt voor iedereen. In dit artikel beschrijven we de principes, wetenschappelijke onderbouwing, mogelijkheden en beperkingen van internetgebaseerde psychodynamische therapie aan de hand van het voorbeeld van blended Dynamische Interpersoonlijke Therapie (DIT), een integratieve psychodynamische behandeling voor een brede waaier van klachten, waarbij face-to-facesessies worden afgewisseld met onlinemodules. We focussen daarbij op de competenties die nodig zijn voor blended DIT, waaronder het beoordelen van de geschiktheid van patiënten voor deze therapievorm, het motiveren van patiënten om online aan de slag te gaan, het omgaan met weerstand tegen online werken, de casusconceptualisering, het vinden van een goede balans tussen een inhoudelijke en een procesmatige focus bij blended werken, en het hanteren van de eindfase van een blended DIT-behandeling.
Trefwoorden: blended therapie, internetgebaseerde therapie, psychodynamische therapie
Inleiding
De laatste decennia zijn er heel wat effectieve vormen van psychotherapie voor depressie en angst ontwikkeld (Cuijpers, Karyotaki, et al., 2020; Cuijpers, Stringaris, et al., 2020; Driessen et al., 2015). Dat neemt niet weg dat nogal wat mensen met deze klachten de weg naar de hulpverlening niet vinden (Fonagy & Luyten, 2021). Internetgebaseerde behandelingen kunnen mogelijk een rol spelen in het overbruggen van deze treatment gap (Andersson et al., 2019). Hierbij maakt men een onderscheid tussen: (a) onbegeleide zelfhulp, waarbij de gebruiker zelf met de interventie online aan de slag kan gaan, in eigen tempo zonder enige tussenkomst van een derde; (b) begeleide zelfhulp, waarbij administratieve en/of geautomatiseerde ondersteuning wordt geboden via motiverende berichten; (c) onlinebegeleiding door een therapeut via telefoon, chat of videocalls; en (d) blended behandeling, waarbij face-to-facesessies worden afgewisseld met online werken. Onbegeleide zelfhulp blijkt vooral effectief bij patiënten met aanzienlijke reflectieve capaciteiten en een hoge mate van agency en autonomie (Andersson et al., 2019; Bendelin et al., 2011). Blended therapie kent een breder toepassingsgebied, omdat het niet alleen ondersteuning biedt door een hulpverlener, maar ook de autonomie van patiënten ondersteunt, doordat ze zelf aan hun problemen kunnen werken op een tijdstip en locatie die hun het beste schikt (Van der Vaart et al., 2014). Een aantal wetenschappelijke studies suggereert dat blended therapie net zo effectief kan zijn als traditionele face-to-facetherapie. Blended therapie kan dan ook kosteneffectiever zijn, aangezien deze vorm van behandeling doorgaans gepaard gaat met een sterke reductie (meestal tussen de 30 en 50%) van de directe contacten tussen de patiënt en een hulpverlener (Karyotaki et al., 2018; Thase et al., 2018). Meer onderzoek is echter nodig.
