Casus
Het is maandagochtend en zoals elke maandagochtend neem ik deel aan de briefing op de verpleegafdeling. Alle opgenomen patiënten worden een voor een besproken. De hoofdverpleegkundige vertelt dat een patiënte, mevrouw M, zich de afgelopen dagen slecht voelt. De communicatie verloopt moeizaam en ze vertoont wat passief-agressief gedrag tegenover de verpleging. Aan mij wordt gevraagd of ik bij mevrouw wil langsgaan voor een gesprek. Ik heb al wekelijks contact met haar en ga dus in op het verzoek. Mevrouw M geeft inderdaad aan misnoegd te zijn. Een verpleegster heeft met een mes in haar medicatie geroerd. “On ne touille pas avec un couteau, on touille avec une cuillère!” Hoewel ik zelf niet goed inzie wat het probleem is, vraag ik op een neutrale manier en vanuit oprechte interesse meteen naar de betekenis. Mevrouw vertelt dat ze van Congolese origine is en dat het roeren met een mes zware gevolgen kan hebben voor haar revalidatieproces. Ze zegt dat het binnen haar cultuur geassocieerd wordt met het gebruik van zwarte magie en dat ze nu bang is voor de gevolgen voor haar gezondheidstoestand.
In het Universitair Ziekenhuis Brussel, waar ik werkzaam ben als klinisch psycholoog, kom ik dagelijks in contact met volwassenen met verschillende culturele en religieuze achtergronden die kampen met fysieke en/of psychische klachten. Al vanaf het begin van mijn professionele carrière besef ik dat een cultuursensitieve benadering van cruciaal belang is voor kwaliteitsvolle zorg. Via deze bijdrage wil ik hulpverleners aanzetten om stil te staan bij hun eigen referentiekader en dit te verruimen, zodat ze op een bewuster niveau cultuursensitief hulp kunnen verlenen.